Over vieze luiers en gillende katholieken

• Jaap de Wit
• 31 mei 2017
• Een rooms sausje, Radio Maria
• 1

Mijn broer, Anton, heeft eens een boekje geschreven met de titel ‘Een kleine theologie van gewone dingen‘. Dat boek was zo goed dat het nu helaas helemaal is uitverkocht. Je kunt het alleen nog maar verkrijgen in iedere tweedehands boekenwinkel. In ‘Een kleine theologie’ vond Anton God in allerlei uiteenlopende alledaagse dingen. Een treinreis, een vuurkorf, een voorstelrondje, en zelfs een spatie. Je kunt het zo gek niet bedenken, of hij kon er wel iets goddelijks in vinden. Nu hebben de De Witjes wel vaker de neiging om plotseling God kwijt te raken en dan opnieuw te vinden. Misschien komt dat door onze devotie tot de heilige Antonius van Padua. Zo heb ik God weleens gevonden in een ham-kaascroissant en, meer recent, in een vieze luier.

Begrijp me niet verkeerd. Ik probeer geen wedstrijdje te ontketenen in het vinden van God op vreemde plaatsen. Daar gaat deze column niet over. Als ik niet oppas, schrijft Anton namelijk een tweehonderddertig pagina’s tellend boek over hoe hij God vond in zijn geurvreters. Mijn schoonzus gaat het me niet in dank afnemen als hij die vervolgens als relikwie bewaart. Ik ga dus op een niet-competitieve manier vertellen over hoe ik God in een vieze luier vond.

Het begon allemaal toen ik afgelopen weekend nietsvermoedend deelnam aan een gezinsretraite bij de Benedictinessen van de altijddurende aanbidding van het Heilig Sacrament in Tegelen. Zoals vrijwel alle goede plannen in ons gezin, kwam de deelname aan deze retraite ook uit de koker van mijn vrouw. Ik dank Onze Lieve Heer op mijn blote knietjes voor de spiritualiteit die zij in onze relatie kan leggen. Als het aan mij lag, waren onze gebedjes nooit langer dan 140 tekens, zodat ik onze gebedstijden kon inplannen op Twitter. Daarom was die retraite ook wel nodig. Als je pas een baby hebt, dan vergt de dagelijkse zorg zo veel tijd en energie dat je relatie met God op een laag pitje komt te staan.

Vreugde tijdens een gezinsretraite

Tijdens de retraite stond op de ontbijttafel onder meer een kaartje met het woord ‘Vreugde’ en dat was treffend voor de sfeer tijdens het weekend. Om die sfeer precies te begrijpen, is het handig om terug te denken aan de geschiedenislessen van vroeger. Herinneren jullie nog de zwart-witfoto’s van juist bevrijde Nederlanders die in extatische vreugde verkeren, omdat de Amerikaanse soldaten kauwgom, chocolade en sigaretten uitdeelden? Welnu, dat is zo ongeveer de situatie waarin je terechtkomt wanneer je met een baby een klooster binnenwandelt. De zusters waren op slag verliefd op onze dochter. Bovendien was het weer prachtig en speelden de kinderen van alle leeftijden enthousiast in de kloostertuin. Zelfs het pensioen van de priester die ons begeleidde werd bijna stopgezet, omdat hij op slag vijftig jaar jonger werd.

De priester zei ook regelmatig – en terecht – dat het katholiek geloof een blij geloof is. Maar tijdens een gesprek zei hij ook dat we de dagelijkse ongemakken of tegenslagen die op ons pad komen mogen opofferen. Dit zette me aan het denken. Ik ben zelf eigenlijk nogal gewend om de dingen gewoon te accepteren zoals ze komen. Als ik het voor mijn gevoel heel zwaar te verduren heb, dan ben ik inderdaad geneigd om dat op te offeren aan Onze Lieve Heer. Het was eerlijk gezegd nooit in me opgekomen om dat ook bij kleine dagelijkse dingen te doen.

Mijmeringen over vieze luiers

Ik moest daarbij terugdenken aan een vieze luier van een week eerder. Vies is eigenlijk een understatement. Doorgaans ververs ik luiers met liefde en zelfs plezier, maar deze keer was dat toch een stuk lastiger. Het was alsof Clara een beroemde scene uit de film The Exorcist wilde naspelen, maar daarbij de verkeerde uitgang gebruikte. Ik wil niet overdrijven door te stellen dat het een ramp van Bijbelse proporties was, maar toen er nog steeds grote golven poep uit mijn dochter kwamen terwijl ik de toch al overvolle luier aan het verschonen was, begon mijn buurman met het bouwen van een Ark en stond er plotseling een even aantal dieren in zijn tuin. Toen de stank steeds ondraaglijker werd, mijn dochter steeds viezer, en ik inmiddels bijna tot aan mijn knieën in de poep stond, wist ik eigenlijk niet meer of ik heel hard moest gillen of moest lachen. Ik deed het uiteindelijk allebei. Terwijl ik hard lachte, keek mijn dochter mij met een brede glimlach aan. Pas toen begon ik echt weer met liefde aan de taak om Clara te wassen en te verschonen.

Toen ik daar een week later aan terugdacht, bedacht ik me dat deze gebeurtenis eigenlijk wel tekenend was voor de afgelopen drie maanden. Er zijn heel wat momenten geweest die best zwaar waren, vooral omdat Clara is geboren met een lichamelijke beperking. Achteraf gezien had het helemaal niet zo’n slecht idee geweest om wat van die momentjes op te offeren. Ik zou dan op z’n minst niet zo het gevoel hebben gehad dat ik God een beetje was kwijtgeraakt in mijn dagelijkse beslommeringen.

Een geestelijke poepbroek

Tegelijkertijd valt het me echter op dat al die zware momenten heel natuurlijk zijn gekomen en gegaan. Slechts één gevoel heeft constant de boventoon gevoerd: grenzeloze liefde. Ja, het is een cliché, maar wanneer mijn dochter naar me lacht, dan vergeet ik al heel snel alle tegenslagen. En zelfs op momenten dat ze ons eindeloos frustreert, doet dat nog niets af aan de liefde en het geluk die we ervaren.

Ik denk dat het met God ook zo is. Onlangs hoorde ik Mattias Rouw zeggen dat God onze zondigheid wel kan hebben. Ik vond dat al mooi, maar dankzij de reflectie die de retraite me heeft opgeleverd, kan ik dat nu nog dieper beleven. Het mooie van zo nu en dan God kwijtraken, is namelijk dat je Hem dan ook weer mag terugvinden. De vreugde die dat meebrengt mogen we niet onderschatten. Wij kunnen ons zo nu en dan op spiritueel niveau ook flink vervuilen. Hoe mooi is het dan wanneer we ons uiteindelijk met onze geestelijke poepbroek en een beschaamd lachje toch weer tot onze Hemelse Vader keren?

Als vader kan ik me nu heel levendig voorstellen met welke liefde en vreugde Hij ons dan weer schoonmaakt.

Dit artikel is gebaseerd op mijn column in ‘Van Harte Katholiek’ van 31 mei 2017 op Radio Maria.