Marie Heurtin: een aangrijpende film

• Jaap de Wit
• 4 december 2014
• De cultuurchristen
• 1

Vanaf vandaag is de Franse film Marie Heurtin in de bioscoop te zien. En aangezien we vrijkaarten hadden verloot voor de voorpremière, zijn Manoury en ik vorige week met twee van onze lezers op stap gegaan om deze film te bekijken.

Marie Heurtin speelt zich af in Frankrijk aan het einde van de negentiende eeuw. De film vertelt het waargebeurde verhaal van een meisje dat zowel doof als blind is en door haar ouders wordt ondergebracht bij het Larnay Instituut voor dove meisjes. De abdis (Brigitte Catillon) ziet het aanvankelijk niet zitten om Marie op te nemen, omdat ze geen ervaring hebben met meisjes die ook blind zijn. Aangezien Marie (Ariana Rivoire) totaal niet aangepast is en niet in staat is te communiceren, gaat de abdis er vanuit dat het meisje achterlijk is. Zuster Marguerite (Isabelle Carré) is er echter van overtuigd dat er een mooie ziel vol leven in Marie schuilt en is vastbesloten om haar kleine wereldje binnen te dringen en haar gebarentaal te leren.

Regisseur Jean-Pierre Améris sleept de kijker op subtiele wijze mee in het verhaal van Marie en zuster Marguerite. De prachtige natuurlijke omgeving die wordt uitgebeeld, staat in schril contrast tot de duistere en stille wereld waarin Marie leeft. Je kunt dan ook de benauwende paniek voelen als het twaalfjarige meisje, dat pas uit de veilige omgeving van haar ouders is weggehaald, aanvankelijk wordt gepest en aan de haren getrokken door de andere meisjes uit het instituut.

Het leerproces van Marie verloopt ook niet al te vlotjes. Dat levert soms komische momenten op, maar zorgt ook voor de nodige frustraties voor zuster Marguerite. Toch weet ze met veel inspanning tot Marie door te dringen, en als die eenmaal de taal doorheeft, voel je de vreugde en de band die daardoor tussen de zuster en het meisje ontstaat. De film vertelt niet alleen hoe een doof en blind meisje leert communiceren, maar ook hoe haar leven verrijkt wordt door vriendschap en liefde, en hoe ze leert over God, leven en dood. Zonder al te sentimenteel te zijn, weet Marie Heurtin toch ten diepste te ontroeren.

Manoury en ik hielden het in ieder geval niet droog, en als we niet achteraf in zo’n goed gezelschap waren geweest onder het genot van een stevig glas bier, dan waren we nu vast nog steeds aan het wenen geweest. Kortom, de film is een mooi drama, dat zeker een bioscoopbezoekje waard is.

De winnaars van de bioscoopkaartjes kunnen hun duotickets binnenkort in de bus verwachten. We horen natuurlijk ook graag wat jullie van de film vonden.