Strooien

• Marsha
• 4 december 2013
• De keukenkatholiek
• 0

Onlangs werd ik – wederom ’s nachts – wakker gebeld door onze Paus Franciscus. Nu is het de meeste lezers al wel bekend dat Onze Heiligheid wel vaker placht te bellen, met name wanneer hij met een prangend probleem zit of niet weet hoe hij nu precies stoofperen klaar moet maken. Maar doorgaans is dat niet in het midden van de nacht (hoewel, stoofperen moeten lang garen, maar daarover een andere keer wellicht meer). Nu zal ik de laatste zijn om te beweren dat Onze Heiligheid wat te diep in de calix had gekeken, dus ik zeg maar niets. De arme man moet zo veel missen opdragen – wat verwacht je?

Hoe dan ook duurde het even voor mijn steenkolenspaans op dezelfde golflengte was als het zijne. Een monoloog viel me ten deel, waarvan ik jullie arme lezers de details zal besparen. Kortweg kwam het neer op wat Franciscus al eerder verhaalde: wij allen zijn weggelegd voor een leven als heilige. Heilig word je niet geboren. Sterker nog: vele heiligen waren in beginsel verre van dat. Het waren gewone mensen met gewone wensen en beperkingen, met alle ijdelheden en rafelranden die wij als mensen nu eenmaal bezitten. Het is hun wil om met heel hun hart en ziel God te willen volgen, en vooral de daden die ze er op laten volgen, die hen tot heilige maakt. Zelfs als recalcitrante seksverslaafde kun je het dan tot aartsvader schoppen. (Bonuspunten voor wie deze bekende man-met-een-verleden weet te benoemen. Jaap en Manoury, jullie zijn bij voorbaat uitgesloten van mededinging. Voor wie het niet weet: graaf een gat en ga er in zitten om je eens diep te schamen. Het seksverleden van onze aartsvaders behoor je te kennen.)

Enfin. Onze Heiligheid had natuurlijk groot gelijk. Waarom zou een heiligverklaring voor mij niet zijn weggelegd? Ik werk me potverkaatjes een slag in de rondte met alle wasbeurten, kooksessies, voorleessessies en schoenveters strikken. En dan ben ik aan mijn gezin nog niet eens toegekomen. Nee, ik wist direct dat ik uit het juiste materiaal gemaakt was om een heiligverklaring af te dwingen. De vraag was alleen nog wat mijn Unique Selling Point ging zijn. (Want zoiets moet je gestructureerd aanpakken. Voor hetzelfde geld word je verdrongen door iemand als Manoury, die stiekeme – nee, niet eens meer stiekeme ambities op dit vlak heeft. En, eerlijk gezegd: hij heeft er betere papieren voor dan ik.)

Dat zette me aan het denken over wat ik nu eigenlijk ‘heilig’ vond. Want ja, Christus navolgen klinkt gemakkelijk, maar wat betekent dat nu praktisch? Storten op Giro 555? De buschauffeur vriendelijk goedemorgen wensen ook al reed hij vorige keer weg toen je net bij de bushalte aan kwam? Je bestuursvoorzitter evenveel betalen als je productiemedewerker omdat ze even belangrijk zijn? Het de buurman niet kwalijk nemen dat hij zijn hond op je stoep heeft laten poepen en het niet heeft opgeruimd, waarop je dochter er pontificaal in ging staan en jij met een stokje de halfverteerde resten Bonzo tussen de groefjes uit mocht pulken, de [—pieeeeeep—]?

Volgens mij schuilt er in ieder geval iets heel bijzonders in onvoorwaardelijk geven en onvoorwaardelijk ontvangen. Geven – niet alleen van wat je bezit, maar juist ook van jezelf. Ontvangen – met dankbaarheid accepteren wat er op je pad komt, en er van leren. Mensen behandelen als mens, geschapen naar Zijn evenbeeld – waarbij je ‘naar’ prima kunt lezen als ‘op weg naar’. Vergeven ook, en vertrouwen en hopen tegen beter weten in. Daarin ligt het hart van werkelijk katholiek leven.

Uit langlopend onderzoek naar giften en ontwikkelingshulp blijkt dat je prima resultaten behaalt wanneer je geen voorwaarden stelt aan die hulp. En ook in ontwikkelde landen blijkt dat onvoorwaardelijk geven levens kan veranderen. Kennissen van me houden onvoorwaardelijk-geven-acties: bij stoplichten rozen uitdelen aan wachtende automobilisten bijvoorbeeld. Vorige keer kwam er een dame teruggereden, in tranen. Ze was op weg naar een vriend die op het punt stond zelfmoord te plegen. De roos had haar weer de moed gegeven om er ook daadwerkelijk heen te rijden en te vertrouwen dat zij hem verder kon helpen.

Scheutig zijn dus met liefde en vergeving. Strooien met je glimlach en met volledig gefocuste aandacht. En met goed, lekker en voedzaam eten. Ik bedoel, niet letterlijk. Of toch?

Wat symboliseert in deze Decembermaand beter de onvoorwaardelijke liefde van God, waarmee Hij zo scheutig is, beter dan de kruidnoot?

Is het je wel eens opgevallen dat Sinterklaas het midden houdt tussen God en je opa? Dat is althans hoe de meeste kinderen onze Sint ervaren. Enerzijds afstandelijk en alwetend, anderzijds mild en liefdevol. Tegen de Sint durf je je allerdiepste harteroerselen te vertellen – en je bent bang voor zijn oordeel. Vol verwachting klopt ons hart; wie de koek krijgt – wie de gard…

Laten we in deze tijd allemaal wat meer zijn zoals de Sint – de grootste heilige van onze tijd. Want wie strooit er zo onvoorwaardelijk met cadeaus en snoepgoed? Wie heeft er rotsvast vertrouwen dat alle problemen die zich op de stoomboot voordoen, weer goed komen? Wie ontvangt er onvoorwaardelijk en met steeds hernieuwde vreugde de onooglijke, betoverende of juist afgeraffelde tekeningen van onze kinderen?

Begin eens met het volgende recept. Deel onvoorwaardelijk uit (strooien niet aan te raden) aan je kinderen, de visite, de buschauffeur, de leraressen op de basisschool, de straatveger, de postbode, de slager, de wasmachinereparateur, de straatkrantverkoper bij de supermarkt en zelfs – nee, juíst – aan die buurman met de hond.

Pepernotentaart

Ingrediënten deeg:

450 gram bloem
150 gram bruine basterdsuiker
snufje zout
300 gram koude boter
3 eetlepels speculaas- of koekkruiden

Meng in een kom de bloem, de basterdsuiker, de speculaas- koekkruiden en het zout door elkaar.
Snij de boter met 2 mesjes in klontjes en meng deze door het bloemmengsel.
Kneed alles tot een samenhangend deeg. Laat het in de koelkast rusten.

Ingrediënten vulling:

75 gram gedroogde abrikozen, in stukjes geknipt
75 gram rozijnen
150 ml vers geperst sinaasappelsap
1 grote goudrenet in stukjes gesneden.
300 gram amandelspijs

Verwarm in een pan de abrikozen, rozijnen en de sinaasappelsap, breng dit geheel aan de kook en laat het pruttelen tot het vocht bijna verdampt is, plm. 5 minuten.

Neem een mengkom en prak daarin de amandelspijs klein. Voeg de appel aan toe en neem het mengsel uit de pan. Meng goed en voeg eventueel een scheutje sinaasappelsap toe om het mengsel smeuïg te maken.

Neem de helft van het deeg en bekleed daarmee de bodem van een springvorm en een opstaand randje aan de zijkant. Je kunt ook een vlaaivorm gebruiken.

Van de 2^e helft van het deeg draai je kruidnoten van maximaal 1 cm groot. Doe de vulling in de springvorm en verdeel het gelijkmatig over de bodem. Bedek het geheel goed aansluitend met kruidnoten, je mag geen vulling meer zien. Bestrijk de bovenkant met een opgeklopt eitje.
Bak 60 minuten in de oven op 175 graden (elektrische oven).
Bak je met een kleinere springvorm? Houd dan een baktijd van 45 minuten aan.

Eet smakelijk en hatseflats!