Komkommertijd

Een tijdelijke keukenkatholiek

Ik weet dat velen van u de onbeschaamde vraag ‘Leest u Broodje Paap?’ beantwoorden met een verontschuldigend gemompeld: ‘Ja, maar alleen voor de goede recepten, hoor.’ Helaas staat die smoes wat onder druk de laatste tijd, omdat de ‘keukenkatholiek’ Marsha met zwangerschapsverlof is. Daar zij mijn vrouw is, neem ik daar de volste verantwoordelijkheid voor – niks ‘heilige geest’. Dus voor deze ene keer neem ik graag de honneurs voor haar waar.

Dat kost mij uiteraard maar weinig moeite. Nu zij enigszins, eh, proportioneel uitgedaagd is, moet ik toch wat vaker koken thuis. Daar wil ik verder ook geen flauwigheden over horen: zo van, ha ha, dan eten jullie zeker elke dag afhaalpizza tegenwoordig. Zulke grappen vind ik zo clichématig, zouteloos en bovendien nodeloos denigrerend voor man én vrouw. Ik zie mezelf als een zeer geëvrouwcipeerde man, die heus zijn weg wel weet in de keuken, en aldaar meer klaarspeelt dan het bakken van een spiegelei of het opwarmen van magnetronbami. Zeker, ik erken ook op dit vlak mijn meerdere graag in mijn vrouw, maar ik acht mijzelf toch prima in staat een gevarieerde, smaakvolle en gezonde maaltijd voor te schotelen aan onze stuk-of-wat reeds eerder gebaarde kindjes.

Dat zal ik bewijzen, door u te laten zien wat ik zoal met komkommers kan. Dat leek me wel passend. Op de eerste plaats omdat deze periode, hartje zomer, ook wel ‘komkommertijd’ genoemd wordt. Waarom komkommertijd komkommertijd heet, weet eigenlijk niemand, want komkommers liggen toch feitelijk het hele jaar in de supermarkt. Misschien heeft het er iets mee te maken, dat het in de ‘groene’ tijd van de liturgische kalender valt, en dat sommige priesters er in hun groene kazuifels met niet eens zo heel veel fantasie wel uitzien als komkommers. Daarbij luidt de kerkse (maar religieus gezien toch eigenlijk tamelijke dubieuze) volkswijsheid: ‘groen, niets te doen’, en dat geldt ook precies voor komkommertijd.

Komkommertijd

Nu is er door alle ellende op het wereldtoneel dit jaar maar nauwelijks sprake van een journalistieke komkommertijd. Maar normaal gesproken is dit de tijd van het jaar waarin iedereen met vakantie is, inclusief politici, popsterren en Heleen van Royen, waardoor journalisten radeloos op zoek moeten naar andere onzinonderwerpen om hun kolommen of zendtijd mee te vullen. Van weeromstuit staan de kranten dan vol van onderwerpen als, pak ‘em beet, het WK voetbal, de Zwarte-Pietdiscussie, het nieuwe montuur van president Hollande, het afschaffen van het papieren treinkaartje en de Tour de France. (De Tour, dat moet gezegd, is echt een uitkomst voor televisiestations die moeiteloos een heleboel zendtijd willen opvullen. Dat gaat maar door. Ik heb het eens geprobeerd, en ik moet toegeven dat ik het best prettig vond om er naar te kijken. Mijn vrouw had halverwege de etappe van Épernay naar Nancy helaas wel een dvd met knisperend haardvuur opgezet – ik bemerkte het verschil pas anderhalf uur later.)

Goed, ik dwaal wat af, maar het punt is: komkommertijd geldt als een journalistiek oninteressante tijd van het jaar. Dat lokt steevast een klaagzang van voorspelbare zure reacties uit. Zo van: ‘Tjongejonge, de kleur van Zwarte Piet, de bril van Hollande, moeten we het dáár nu over hebben? Kunnen we het niet beter over écht belangrijke dingen hebben, zoals de mensenrechtenschendingen in Aziatische textielfabrieken, de honger in Afrika of het seksleven van Heleen van Royen?’

Ik vind dat echter nogal calvinistisch gedacht, en van calvinisme, daar heb je je als katholiek uiteraard verre van te houden. Het is niet aan ons om te bepalen wat precies belangrijk of onbelangrijk is, of wat belangrijker is dan iets anders, en wat onze aandacht al dan niet waard is. God zelf mag dergelijke ordeningen aanbrengen, en voor zover wij van dergelijke verheven kwesties op de hoogte moeten zijn, licht Hij de paus er heus wel over in, en die zal het ons dan vervolgens wel onfeilbaar mededelen. In de tussentijd rommel ik onbezorgd aan, en vind ik belangrijk wat zich nu eenmaal aandient op mijn weg. Dat mag dan vreselijk triviaal zijn in de ogen van calvinistoïde galbakken, maar soit, mij lijkt het de gezondere levenshouding.

Marsha’s komkommerimperium

Met komkommers is het precies zo. Culinair gezien worden die ook volmaakt oninteressant gevonden. Maar we doen het er maar mee, want ze zijn nu eenmaal ruim voorhanden. Bij ons thuis althans, want behalve gewaardeerde moeder en echtgenote en vermaard receptenschrijfster voor Broodje Paap, is mijn vrouw ook nog eens de drijvende kracht achter een lokaal komkommerimperium. En dan heb je zelf ook al makkelijk een voorraadkast vol komkommers.

Ik geef toe dat de komkommer op het eerste gezicht een beetje saai is. Maar als je er een beetje mee aan het experimenteren slaat, is de komkommer een verrassend veelzijdige vrucht. (Ja, ’t is een vrucht, geen groente omdat ‘ie toevallig groen is – zo geëvrouwcipeerd ben ik dus, dat ik dat weet.) Zo is komkommersoep een verfrissend voorgerecht, zijn komkommerchips een heerlijke hartige versnapering tijdens de avonduren (wel oppassen voor spetters zodra je de komkommerschijfjes in de frituurpan mikt) en zien je kindjes likkebaardend uit naar wéér een overheerlijk komkommerijsje (’t is toch bijna alleen maar water).

Typische zure komkommersalade

Benodigdheden

Maar ook bij de hoofdmaaltijd doet de komkommer prima dienst. Neem nu deze exquise zure komkommersalade. Je hebt nodig:
• Drie ferme komkommers.
• 1 l. Rode wijn (bij voorkeur een Chileense merlot.)
• 2,5 dl. balsamicoazijn (rode-wijnazijn mag ook als je geen balsamicoazijn in huis hebt; maar pas op dat de smaak niet vloekt bij je Chileense merlot.)

Bereidingswijze

Ontkurk de fles wijn en schenk jezelf een royaal glas in. Schil de komkommers en snijd ze in dunne plakjes. Gooi het geheel in een ruime kom met de balsamicoazijn. Laat minimaal anderhalf uur intrekken in de koelkast. Drink intussen nog een glas wijn. En nog één. Klaar! Serveer met afhaalpizza, magnetronbami, of andere dingen die de kinderen wél lekker vinden. Bon appétit!

, , , , , ,

Anton de Wit

Anton de Wit werd bekend in de katholieke roddelpers als 'de broer van' Jaap van Broodje Paap. Dat heeft hem zeker geen windeieren gelegd. Als journalist en auteur schrijft hij zich suf en wordt soms zelfs uitgenodigd om hier over te spreken. Daarnaast heeft hij het door een knappe mix van talent (1%) en omkoping (99%) weten te schoppen tot hoofdredacteur van Katholiek Nieuwsblad.

Alle berichten van Anton


14 reacties op “Komkommertijd”

  • – Wachten –

    Ja, als je Hildegards raad strikt wil opvolgen, dan wel. In geval van nood, dus bv. bij ziekte, mag het jonger ook al, maar in beperkte(re) mate.

  • Wat weet de mens tegenwoordig, en dus uiteraard ook het Rode of welke Kruisvereniging ook, nog over de maanstanden en het heelal? Niet luisteren naar dat ‘Kruis’ dus maar beter naar de heilige Hildegard. De samenhang in het heelal, is ons totaal onbekend. En jawel, Ciska, je hebt de klok dus al eens horen luiden… Inderdaad moet de bloedzuivering, of met een ouderwets woord: aderlating, gebeuren in de 6 dagen na volle maan. Ik onderga die therapie al zo’n 25 jaar en voel me er goed bij. Wie aderverkalking, hart- of andere infarcten wil voorkomen, begeeft zich in deze richting. En spreekt eerst en vooral zijn eigen huisarts aan.

    Waarom (liever) niet het Rode Kruis? Omwille van verschillende redenen:
    – zij nemen veel te veel en veel te jong bloed af. In principe moet men 30 jaar zijn en pas dan is zijn lichaam volgroeid en is de regelmatige aftapping van een (kleine) hoeveelheid bloed hoogst aan te raden. Dé manier om gezond te blijven en allerlei kwalen te voorkomen, of zelfs om ziekten en zwakten in de greep te krijgen. De goede invloed van deze (kleine) therapie gaat zelfs zo ver dat zogenaamde ‘onvruchtbare vrouwen’, na zo’n ingreep alsnog zwanger geraken. Is ook logisch; ook bij dieren past men deze bloedafname toe, met dezelfde bedoeling én uiteraard om hen gezond te houden.

    Nog een reden om zijn (vuile) bloed toch maar niet aan het Rode Kruis te schenken, is de periode waarin men dit doet; meestal ’s avonds, terwijl het nuchter en dus ’s morgens moet gebeuren. Anders heeft de behandeling geen effect meer. Doet men de afname bij wassende maan, is ze schadelijk voor het lichaam. Doet men ze bij afgaande maan, maar nà die eerste zes dagen na VOLLE MAAN, heeft ze geen effect meer. Je ziet, er zijn echt redenen genoeg om deze ‘therapie’ toch maar door je huisarts te laten gebeuren, en dan onder de gestelde voorwaarden.
    – Misschien nuttig om te weten is dat ook buiten de Hildegard-geneeskunde de regelmatige bloedafname door sommige dokters (internisten e.d.) zeer aangeraden wordt. Ik zou dus zeggen: begin er maar aan. Je zal er weldra de positieve gevolgen van ondervinden.

  • Bedankt! Ik vroeg me af of ik ook gewoon bij het Rode Kruis bloed kan geven. Daar hoef ik niet te betalen en krijg ik zelfs een bonnetje voor een gratis cola. Volgens Hildegard moet de aderlating de week na volle maan plaatsvinden. Is dat absoluut noodzakelijk, want dat vonden ze bij het Rode Kruis nogal vreemd.

    • Ciska, je vroeg waarom de aderlating binnen een week na volle maan plaats moet vinden. Er is een boekje van haar: Aderlating, brandend actueel (Helmut Posch) €7. Ik vond het echt interessant om te lezen, waar dit alles allemaal in staat. Het heeft ermee te maken dat ons lichaam ook de cyclus volgt en je zorgt dat je bloed afneemt als de meeste afvalstoffen in je bloed zitten.
      Je kunt het hier bestellen. Ik heb het boekje nu uitgeleend, dus kan de passage hierover niet precies vertellen. https://www.hildegard.nu

      Bij een aderlating volgens haar methodiek, neem je volledig nuchter bloed af. (dus niet gedronken, gegeten en zelfs geen tanden gepoetst), anders vermengd het dikkere bloed zich met het heldere gezonde bloed. Je neemt tussen de 60-150ml bloed af, totdat het bloed van heel donker over gaat naar helder gezond bloed.
      Deze aderlating heeft geen enkel nut als je niet nuchter bent of op andere dagen dan binnen 1 week na volle maan.

      Als je het antwoord inmiddels nog niet hebt, geef mij een seintje, ik krijg het boekje bijna weer terug dan zet ik dat in een berichtje.

  • Haar onnozelheid over planten en kruiden? Wat een hoogmoed zeg, om zich zo uit te drukken. Weer eens duidelijkheid dat men niet weet waarover men spreekt. Maar als het op die toon moet gebeuren, ga ik er maar niet op. Misschien toch even meegeven dat ik in de loop van 25 jaar elf brochures en boeken heb vertaald over Hildegards (natuur)geneeskunde, waarin de voeding ((‘Keukengeheimen van de Hildegard-geneeskunde’, onder andere) een grote rol speelt. En ja, ook heel wat (vooral) Duitse artsen raden deze voedingsleer sterk aan.

    Hierboven vroeg nog iemand of ik een adres weet voor de aderlating of bloedzuivering. Wel ja, in Groenekan woont er een dokteres die deze praktijk, met succes, toepast en meer dan dat. Ook in Vlaanderen zijn er zo enkele adressen. In Duitsland en Frankrijk zijn er verschillende. Verder is het trouwens niet Hildegard ‘von’ Bingen maar gewoon ‘van’ Bingen. We zeggen toch ook niet Antonius ‘di’ Padua?!

  • Moet ik de komkommerverslaafden toch enigszins teleurstellen want wat zegt de heilige (jawel) Hildegard (van Bingen) in haar Fysica over deze groente – zij het dat het een vrucht zou moeten wezen? De komkommers (Gurken, in het Duits) zijn vochtig en koud (van aard) en ze groeien van de vochtigheid van de aarde. Ze brengen de bitterheid van de sappen in de mens in beweging (R1-647) en (zeker) voor zieken deugen ze niet om te eten.
    – ‘Zieken’ moet men breed opvatten want hiermee wordt iedereen bedoeld die ergens last zou hebben met zijn maagdarmsysteem. Niét aan te raden dus!
    PL (Patrologia Latina) De Kurbesa, Cucurbita Lagenaria, 1164 B
    R1-647 deugen niet voor zieken

    Maar geen nood, er zijn nog altijd de pompoenen, waartoe ook de courgette behoort.
    Ziet die er bijna hetzelfde uit, ze is stukken gezonder:
    ‘Pompoenen zijn droog en koud en groeien van de lucht (R1-243). Ze zijn voor gezonden én zieken goed om te eten’! (Is dat geen mooie troost?)

    • Jammer zeg, ik ben echt dol op komkommers. Zeker als het warm is. Nu ja, aangezien de Kerk zegt dat we de voedingsvoorschriften van de heiligen op de letter moeten volgen, zal ik die komkommers maar weggooien. Weet je toevallig waar ik aderlatingen kan laten doen? Ik ga daarvoor liever naar de dokter, want de laatste keer dat ik het zelf probeerde, heb ik echt een lelijke vlek gemaakt op het tapijt. Gelukkig is het een donker tapijt, maar je kunt het nog steeds zien. Niet voor herhaling vatbaar dus.

    • Helemaal waar, opmerkzame Fa, dat beweerde Hildegard von Bingen. Maar om het toch een beetje voor deze onvolprezen Duitse mystica op te nemen: zij heeft zúlke mooie muziek gecomponeerd, dat wij haar haar onnozelheid over planten en kruiden ruimhartig zouden moeten vergeven.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *