Over goede voornemens en katholieke avonturen

Sinds ik op Radio Maria word aangekondigd met ‘Van harte katholiek, belevenissen van een gelovige’ sta ik onder een extreme druk om iedere maand weer katholieke avonturen te beleven. Het zou immers vervelend zijn als ik niets had om over te vertellen in mijn maandelijkse column.

Zo was het dus afgelopen maand bijna gelopen. Ik had geen enkel katholiek avontuur beleefd, behalve dat ik een keer met gipsen beeldjes van Antonius van Padua werd bekogeld door een agnost op rolschaatsen. Maar dat was in een droom, dus dat telt volgens mij niet. Uit pure wanhoop ben ik daarom afgelopen zondag naar de doop van mijn nichtje gegaan, in de hoop dat ik daar iets katholieks zou beleven. De viering verliep echter nogal voorspelbaar totdat de priester aangaf dat we ook het feest van Driekoningen vierden en ik me bedacht dat het al januari was en ik nog steeds geen goede voornemens voor het nieuwe jaar had.

Ik heb eigenlijk nooit zo veel gehad met goede voornemens. Iedereen dweept er ieder jaar mee om ze vervolgens na een halve maand weer op te geven. Maar dit jaar kreeg ik het vermoeden dat het eigenlijk best eens een goed christelijk gebruik zou kunnen zijn. Christelijke idealen zijn tenslotte ook moeilijk te verwezenlijken en hoewel we blijven proberen, schieten we ook vaak tekort. Dat we onze voornemens dus vaak al na een halve maand opgeven, is misschien niet eens zo erg. Waar het om gaat is dat we eens eerlijk naar onszelf kijken en dan bepalen wat we beter kunnen doen. In die zin lijken goede voornemens een beetje op het sacrament van verzoening, behalve dan dat je niet hoeft te biechten en ook geen absolutie ontvangt. Het is een soort vrijwillige bekeringsoefening.

Zijn goede voornemens heidens?

Wanneer ik vermoed dat iets een goed christelijk gebruik is, maar het niet zeker weet, ga ik altijd zoeken op antikatholieke websites. Je kunt er namelijk zeker van zijn dat hoe harder er daar tegen het betreffende gebruik wordt geageerd, hoe beter het is. Ook deze keer werd ik niet teleurgesteld. Het vieren van nieuwjaar in januari en het doen van goede voornemens zou volgens de anti-paapse propaganda door katholieken zijn overgenomen uit heidense gebruiken. Ik snap nooit waarom sommigen menen dat iets onchristelijk is omdat het is overgenomen van de heidenen. Sinds de katholieke Kerk onder leiding van de apostel Petrus besloot dat christenen gewoon varkensvlees mochten eten, heeft zij een lange traditie van het overnemen van heidense gebruiken die christelijk prima te verantwoorden zijn. Ik ben heel dankbaar voor die traditie, vooral wanneer mijn verloofde ei met spek voor me aan het bakken is.

Terug naar de goede voornemens. Deze blijken onder meer te zijn beïnvloed door de Romeinse god Janus, naar wie niet geheel toevallig de maand januari genoemd is. Deze god heeft twee hoofden en met het ene hoofd kijkt hij naar het vorige jaar, terwijl hij met het andere hoofd het nieuwe jaar bekijkt. Ik dacht dat het wel een goed idee zou zijn om ook eens naar beide jaren te kijken, maar dan met mijn ene hoofd.

Een terugblik

Janus
Janus

Ik zal beginnen met het afgelopen jaar. Ik heb daarin twee dingen geleerd. Mijn eerste levensles was dat wanneer mensen je in een overvolle trein afkeurend aankijken als je aan het hoesten bent, zij het niet grappig vinden wanneer je verontschuldigend zegt dat je longpest hebt. Je krijgt daardoor echter wel meer beenruimte.

De tweede les is dat wanneer je iemand in een drassig weiland ten huwelijk vraagt, je de rest van de dag moet rondlopen met een vuile plek op je broek ter hoogte van je knie. Je krijgt daardoor echter wel een blije verloofde.

En een blik vooruit

Dat brengt me bij het huidige jaar. In het jaar 2015 ga ik trouwen en ik moet toegeven dat dat niet mijn eigen verdienste is, maar die van haar. Als ik niet zo’n fantastische verloofde had, dan zou er dit jaar waarschijnlijk niemand van plan zijn geweest om met mij te trouwen.

Dat zou erg jammer zijn, want ik ervaar de laatste jaren het huwelijk als een persoonlijke roeping. Ik voel me vooral aangetrokken tot het sacramentele karakter van het huwelijk. Ik heb altijd al graag willen trouwen, omdat ik ook als atheïst al het onverklaarbare gevoel had dat het toch wel wat meer was dan simpelweg langdurig samenwonen. Vlak na mijn bekering begon ik de toespraken van Johannes Paulus II te lezen. Hij legde hierin het huwelijk uit in het licht van het scheppingsverhaal, waarin God de mens naar Zijn evenbeeld als man en vrouw had geschapen. Ik herinner me nog hoe overweldigend ik dit beeld vond. Ik begon iets te vermoeden van de aard van deze verbintenis, die zowel zeer mystiek als ontzettend praktisch is en waarin het dagelijkse en het eeuwige leven elkaar ontmoeten.

Dat klinkt allemaal heel idealistisch en voorlopig is dat het ook nog. Mijn verloofde en ik hebben onze relatie vanaf het begin behandeld met het oog op een mogelijk huwelijk, omdat we daar beiden nogal katholiek over denken. We hebben heel doelbewust de tijd genomen om elkaar te leren kennen en nu we verloofd zijn, gaan we in het kader van onze huwelijksvoorbereiding gezellig babbelen met een jezuïet. Ik kan me dus van allerlei goede voornemens voor dit jaar bedenken – van meer bidden tot gezonder eten – maar het enige voornemen dat er nu echt toe doet is om de beste echtgenoot te worden die mijn aanstaande bruid zich maar kan wensen. Hoewel ik daar vrijwel zeker zo nu en dan in ga falen, is het geen voornemen dat ik halverwege de maand kan opgeven. Ik zal het gewoon moeten blijven proberen.

Wat Radio Maria betreft, hoop ik dat het huwelijk me voorlopig wel weer een aantal katholieke avonturen zal gaan bezorgen. Als God het wil, krijgen jullie in 2016 misschien zelfs columns met titels zoals ‘Over vieze luiers en gillende katholieken’.


Dit artikel is gebaseerd op mijn column in ‘Van Harte Katholiek’ van 8 januari 2015 op Radio Maria.

, , , , ,

Jaap de Wit

Jaap is geboren in 1978 in het wonderschone Bergen op Zoom, en thans woonachtig in Gouda. Overdag is hij software engineer en ‘s avonds is hij Rooms-Katholiek. Hoewel hij kort na zijn geboorte al een tijdje katholiek is geweest, was hij jarenlang atheïst. Op een dag in 2010 liep hij per abuis tegen het het ware geloof aan en sindsdien zit hij weer stevig in de kerkbanken. Sinds 2012 is hij enthousiast lid van Koor Padua en sinds 2014 is hij ook acoliet in Gouda.

Alle berichten van Jaap


4 reacties op “Over goede voornemens en katholieke avonturen”

  • Zit heel wat in, in al die goede voornemens van Jaap, zoals dat spek met eieren eten en tussendoor ook nog gaan trouwen. Gefeliciteerd, nu reeds! Warempel nog eens jongeren die (echt) gaan trouwen…
    Maar wat dat eerste betreft, hoewel het toegelaten is om varkensvlees te eten, zet de heilige Hildegard er in haar voedingsleer toch een paar remmen op. Varkensvlees zou veel hormonen bevatten en daardoor een aantal minder gewenste uitwerkingen hebben: zo stimuleert het op lichamelijk gebied de aanleg tot kanker, die er in elke mens aanwezig is, en op zedelijk gebied… de zinnelijkheid.
    Men is natuurlijk vrij om zo nodig minder ‘verdachte’ soorten te kiezen, zoals kip en kalkoen…

Laat een reactie achter op Fa Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *