Over kopjes koffie en eenzame katholieken

Iemand vroeg me eens wat nu de beste redenen zijn om katholiek te worden. Ik moest daar lang en diep over nadenken om tot de volgende conclusie te komen: er zijn twee goede redenen om katholiek te worden. De eerste is dat er een God bestaat, Hij vlees geworden is, gestorven is voor onze zonden en verrezen is uit de doden. De tweede reden is dat er altijd een goede bak koffie na de mis is. Het nut van dat laatste wordt nogal eens onderschat.

Typisch kopje koffie na de mis.
Typisch kopje koffie na de mis.

Enige tijd geleden ging ik eens met mijn verloofde naar de mis in het naburige Haastrecht. Achteraf kwam er meteen iemand naar ons toe, constateerde dat we ‘nieuw’ waren in die kerk en vroeg of we zin hadden om gezellig een bakje koffie te drinken. Voor we het wisten, zaten we met zo’n 6 of 7 man aan een keukentafeltje te praten over van allerlei geloofszaken die ons bezighielden. Er werden persoonlijke ervaringen gedeeld en iedereen luisterde aandachtig naar wat de anderen te vertellen hadden. Toen we terug naar Gouda fietsten, hadden we een gevoel alsof we uit een warm bad waren gestapt en wisten we dat we vaker naar die kerk wilden gaan.

Ik ben trouwens ook heel gelukkig met mijn parochie in Gouda, maar het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik daar kon aarden. Ik was mijn hele volwassen leven atheïst geweest en nog niet zo lang bekeerd tot het christendom toen ik naar Gouda verhuisde. Ik ging toen nog maar een half jaartje naar de kerk, en niet eens elke week. Ik had geen enkel contact met andere gelovigen, behalve wanneer ik ze een handje schudde tijdens de vredeswens. Ik bleef wel eens na de mis om koffie te drinken, maar ben niet iemand die zich snel mengt in een gesprek met mensen die ik niet ken. Vooral wanneer zij elkaar wel kennen.

Ik heb me in die periode van mijn bekering heel erg ingelezen in het christendom, en het katholicisme in het bijzonder. Ik begon af te rekenen met mijn atheïstische verleden. Argumenten die ik voorheen tegen het geloof inbracht, brokkelden af en verloren hun overtuigingskracht. Ik las boeken waarin de vertrouwde atheïstische argumenten werden weerlegd en verdiepte me in wat het katholicisme nu werkelijk inhield. Hierdoor verdwenen veel van mijn vooroordelen als sneeuw voor de zon. In plaats daarvan openbaarde zich voor mij een nieuwe wereld waarin het intellect, de rede, het gevoel, de ethiek, maar ook de mystiek vlekkeloos in elkaar overlopen.

Je zou kunnen zeggen dat ik in die tijd een ‘theorie-christen’ was. Daarmee bedoel ik niet dat het puur verstandelijk was of dat het niet ook uit mijn hart kwam. Nee, ik bedoel dat ik wel overtuigd was van de Blijde Boodschap, maar deze nog niet echt uitdrukkelijk in de praktijk bracht. Ik was onder de indruk van de rijke roomse traditie en leerde iedere dag bij. Aanvankelijk ging ik weinig naar de kerk, tot ik begon te beseffen dat het er toch echt wel bij hoorde. Ik probeerde vanaf toen wekelijks te gaan, maar zoals gezegd, had ik nog steeds weinig contact met anderen.

Uiteindelijk sprak iemand me aan na de mis en vroeg of ik zin had om eens bij de repetitie van hun koor te komen kijken. Van het een kwam het ander, en inmiddels zing ik ook in dat koor, ben ik actief in het vrijwilligerswerk van de parochie en ben ik ook acoliet geworden. Achteraf besef ik dat ik pas werkelijk christen ben geworden toen ik ook actief werd in de kerk, omdat ik vanaf dat moment handen en voeten kon geven aan mijn geloof. Het heeft me in contact gebracht met veel andere mensen, ik ben gaan bidden en ik ben er ook door geïnspireerd geraakt om mijn leven steeds meer in te richten naar Gods plan. Als je jarenlang atheïst bent geweest en heel anders hebt geleefd dan hoe de Kerk het leert, dan vergt dat nogal wat. Gelukkig kun je daarin groeien en ik ervaar mijn geloof dan ook nog steeds als een ontdekkingsreis, waarbij ik soms ook even moet bijsturen. ‘Theorie-christenen’ bestaan dus eigenlijk niet. Het geloof is een relatie met God en die uit zich in je levensstijl en daden. Wanneer het iets is dat je slechts bestudeert, dan wordt je ofwel een fundamentalist ofwel ben je – zoals Onze Lieve Heer het zo humoristisch in de Bergrede beschreef – als een olielamp die onder een korenmaat wordt gezet.

Toen ik met een blij gevoel terug fietste uit Haastrecht, dacht ik terug aan de weg die ik had bewandeld sinds mijn bekering. De vanzelfsprekendheid waarmee we zojuist waren verwelkomd en de natuurlijke wijze waarop dat tot een boeiend gesprek leidde, stond in schril contrast met de moeite die ik in het begin had ervaren om contact te krijgen in de kerk. Ik realiseerde me toen hoe belangrijk die kop koffie na de mis is. De kerk is een gemeenschap en moet ook een warm welkom bieden aan iedereen die binnenkomt. Daarin heeft elk individu ook een verantwoordelijkheid. Het is natuurlijk heel gemakkelijk om met de mensen te praten die je al kent in de kerk en een nieuw gezicht te negeren. Waarom zou jij die verantwoordelijkheid nemen als er zoveel anderen zijn? Waarom zou je zelf die drempel moeten overgaan door een vreemde aan te spreken? Aan de andere kant is het waarschijnlijk zo dat die vreemde een veel hogere drempel over moet gaan. Ik zou daarom iedereen aanraden om mensen aan te spreken die je nog niet eerder hebt gezien. Er kan op zijn minst een leuk gesprek uit volgen en misschien groeit dit nieuwe gezicht uit van een eenzame katholiek tot een actieve parochiaan. Want christen zijn, zo heb ik inmiddels geleerd, dat doe je niet alleen.


Dit artikel is gebaseerd op mijn column in ‘Van Harte Katholiek’ van 12 november 2014 op Radio Maria.

, , ,

Jaap de Wit

Jaap is geboren in 1978 in het wonderschone Bergen op Zoom, en thans woonachtig in Gouda. Overdag is hij software engineer en ‘s avonds is hij Rooms-Katholiek. Hoewel hij kort na zijn geboorte al een tijdje katholiek is geweest, was hij jarenlang atheïst. Op een dag in 2010 liep hij per abuis tegen het het ware geloof aan en sindsdien zit hij weer stevig in de kerkbanken. Sinds 2012 is hij enthousiast lid van Koor Padua en sinds 2014 is hij ook acoliet in Gouda.

Alle berichten van Jaap


12 reacties op “Over kopjes koffie en eenzame katholieken”

  • Johanna schreef:

    Ik meen ook te weten dat het de gewoonte is in Orthodoxe Parochies dat er na afloop gegeten wordt. Parochianen nemen zelf dan lekkere dingen mee.

    • Johanna schreef:

      In het Orthodoxe Klooster waar ik naar de Goddelijke Liturgie ga is na afloop een ontbijt. Alcohol zul je daar niet tegenkomen. Meestal is het ontbijt in stilte en wordt er door een zuster iets geestelijks gelezen. In sommige parochies wil men ook geen alcohol meer vanwege mensen die daar problemen mee hebben.

  • Francoise schreef:

    oke.klinkt goed ..ik ben blij voor je dat jij het zo meegemaakt hebt en wens je het allerbeste…maar hmm jij bent met je aanstaande in de kerk…dat is vertrouwd voor mensen,jij zult snel uitgenodigd worden omdat zij jullie herkennen, kunnen plaatsen …moet jij het nu proberen als buitenlander, zonder partner en met een opvallend uiterlijk…koffie????

  • Waar ik gewoonlijk naar de mis ga, is er heel af en toe iets speciaals achteraf, met feestdagen bijvoorbeeld, jubileum van een van de paters, of samen eten. Ik vind dat een goed compromis tussen wekelijkse koffiebabbel (wat, in mijn ervaring met evangelische kerken, snel tot kliekvorming en roddels leidt) en helemaal nooit iets samen.

  • Na de mis…
    Tja, Jaaps verhaal lijkt mij typisch voor jonge, ‘bekeerde’ katholieken. Zij hebben waarschijnlijk meer behoefte aan geestes- en leeftijdsgenoten om hun nog ‘verse’ katholicisme te beleven en te voelen.
    Toch zie ik dat als wat oudere, katholieke moeder een beetje anders. Inderdaad is die koffieklets na de mis hier in Vlaanderen geen gewoonte. Hier en daar tracht men het in te voeren. Maar in mijn ogen en naar mijn gevoel wordt daardoor juist het innige Godsgevoel dat je in de heilige mis hebt opgebouwd, verbroken. De missen zijn al zo kort. Praktisch vlak na de communie wordt het gebeuren al afgesloten.
    Slechts weinigen blijken nog na te bidden, want ons vroeger, zeker na de communie, gewoon werd aangeleerd, om tenminste een dankzegging te doen.
    – Nu mensen eigenlijk niet meer beseffen Wie er zich in die Eucharistie bevindt, hebben zij behoefte aan gebabbel met anderen, terwijl voor mij juist dàt het moment is, zo’n tien minuten toch, om volop met Hem in gesprek te gaan, na eerst een aantal klassieke dank- en opofferingsgebeden trouwens. Die heilige sfeer zie ik echt niet graag verbroken door gebabbel met wie dan ook.
    Maar ‘bekeerlingen’ hebben allicht nog veel in te halen (en te leren?)…

    • gezondheidsjuf schreef:

      Misschien is de Kerk er ook voor mensen die minder ver zijn in het geloof??

  • sylviavandenheede schreef:

    In de tijd van het Rijke Roomse Leven gingen de mannen na de mis naar het café om een pint te drinken en moeder de vrouw ging vast naar huis om de tomatensoep met balletjes klaar te maken.

  • Marian Blanken schreef:

    Ha Jaap,

    Wat een mooi verhaal. Zelf ben ik ermee groot gebracht en is het geloof er met de paplepel ingegoten. Dat was in een Christelijk Gereformeerde kerk. Dat is anders, geloof me! Toen was er catechesatie voor de jongeren, clubs en zelfs een koortje van kinderen in onze kerk.
    Dit alles eindigde vaak in een geloofsbelijdenis als jong volwassene.
    Mijn vader speelde na de kerkdienst op het mooie orgel Johannes de Heer liederen en wij zongen soms mee. Mijn moeder zong ook erg graag(in huis en in de kerk).
    Jouw schoonvader, mijn oudste broer, ging als 1ste een Evangelische boekwinkel beginnen in Brugge. Het vervolg zul je wel kennen. Daarna ging elk van de kinderen een eigen weg. Mijn vader zei nog weleens gekscherend: Het is mijn eigen schuld dat mijn kinderen naar een pinkster- of andere Evangelische-kerk zijn gegaan.
    Toch gaan er nog 3 naar de PKN toe.
    Al met al geen slechte score!

    De koffie of het uit een Evangelische/ pinkster/ of PKN kan komt of een andere b.v David Maasbach kan ( hoewel je die koffie in Den Haag zelf moet betalen).
    Mijn oudste zoon heeft daar de volwassendoop ontvangen maar kreeg geen druppel! Er werd hem een glas fris geweigerd!
    Dan heb ik echt de vraag op mijn lippen: Kan dat er niet vanaf?

    Vriendelijke groeten van Marian Kooreman – Blanken

Laat een reactie achter op Ont-moeten Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *