Flexivasten

• Marsha
• 2 maart 2014
• De keukenkatholiek
• 5

Het is weer Carnaval en Carnaval verbroedert. Dus, als we die praatjes tenminste mogen geloven, gaat u met een hernieuwd geloof in de samenleving deze woensdag een askruisje halen. Schouder aan schouder, trots gezamenlijk de beukende golven van de politieke willekeur trotserend gaat u, met uw voormalig vervelende buurman de strijd aan tegen de apathie, de willekeur, het onrecht en zelfs het onkruid tussen de trottoirtegels. Goed voor u!

In ons huis is het rond Carnaval helaas niet zo’n feest. Ieder jaar opnieuw blijkt Carnaval een splijtzwam binnen ons gezin. U moet weten: mijn man is geboren in Krabbegat en ik in Tullepetaonestad. (Voor wie niet thuis is in het Brabantse: respectievelijk Bergen op Zoom en Roosendaal. U weet wel, daar op het hoekje Zeeland-België.) Het zijn twee al vanaf de twaalfde eeuw aartsrivaliserende steden. (Als je ’t Krabbegat tenminste een stad kunt noemen, wat men nog steeds placht te beweren – alleen om het feit dat de één of andere dronken bestuurder zijn zegelring op het verkeerde document had gedrukt en zo stadsrechten aan de ‘haven aan het moeras’ had verleend. Zijn nakomelingen hebben later nog getracht de boel recht te zetten door de brand in de archieven te steken, maar op de één of andere manier verwoestte het wel alle broddelbouwsels maar niet de illusie dat men het recht had zichzelf daarmee tot ‘stad’ te verheffen.)

En waar twee geloven slapen op één kussen… juist ja. En zo sleept de jarenlange vete tussen ons beider rivaliserende geboorteplaatsen zich ook al jarenlang voort in het oosten des lands. Waar anderen zich klem plachtten te drinken en met schorre stem boven alle Carnavalskrakers probeerden uit te schreeuwen, heerste er in ons huis doorgaans een ijzige stilte die slechts door minachtend gesnuif werd verbroken.

Dit jaar kwam daarin verandering. In het kader ‘laat ik mijn slechte gewoonten vóór zijn’ begon ik vast met mijzelf te oefenen in geduld. Ómdenken, dat is het devies. Gewoon, van alle tegens een voor zien te maken. Fiets gestolen? Joepie, ik mag een nieuwe fiets! Tandpasta op alle muren? Ha, eindelijk een reden voor een goede schoonmaakbeurt! De familie komt verspreid over een maand op verjaarsvisite? Leuk, ik mag het vijf keer vieren! (Probeer het eens. Wanhoop gegarandeerd.)

En hoe kun je nu beter een band kweken tussen twee rivalen dan door de aloude tactiek van een gemeenschappelijke vijand? Nu, dat is dan ook exact wat ik dit jaar probeerde.

Wij wonen in een stad waar weliswaar Carnaval gevierd wordt, maar dat is een slap aftreksel van het Carnaval waarmee wij beiden zijn opgegroeid. Een écht Carnaval, waar je meewarig werd aangekeken wanneer je je in je gewone kledij op straat begaf. En niet andersom, zoals hier het geval is. Dracht en gewoonten mogen dan tussen onze woonplaatsen verschillen, en al is Carnaval een prima periode om eens flink af te geven op de inwoners van andere steden die het dus duidelijk niet hebben begrepen, toch hebben we in ieder geval gemeen dat je Carnaval daar wel degelijk viert en op waarde schat. Daarover waren wij het dit jaar ook roerend eens. We verbroederden in onze beschouwing van de vijandelijke ander en dat is wat we in onze ultieme wijsheid beseften: dat onderlinge Carnavaleske verbroederen is juist gebaseerd op het zich afzetten tegen iets anders. Zij het de heersende orde van burgemeester en wethouders, zij het een rivaliserend dorp.

Alleen al daarom is het voor de echtelijke verhoudingen prettig om een gemeenschappelijke vijand te hebben. Ik kan het iedereen aanraden. Mocht een echtelijke ruzie eens dreigen te ontaarden in rondvliegende juskommen van oudtante Riet, gooi er dan eens een “Goh, wat vind jij nu eigenlijk van tante Betty/Huub Oosterhuis/Thomas von der Dunk/Mattheus van der Steen?” tegenaan.

Maar enfin, dat was niet de strekking van dit artikel, dat nu eenmaal over eten gaat. Aangezien ik een voorliefde heb voor zoet, zout en vet voorwaar geen gemakkelijke opgave, gezien onthouding juist één van die mooie vasteneigenschappen is. En ik ben daarin niet de enige: velen vinden het lastig om in de aankomende veertigdagentijd hun eetpatronen aan te passen. Alcohol laten staan, tja, dat is niet zo moeilijk – maar een gezonde of zelfs vegetarische maaltijd?

Bij deze de uitdaging aan alle lezers van het artikel: laten we gedurende deze vastenweken elkaar eens helpen om flexitarisch te eten. (“Hè, watte?” Flexitarisch.) Zo brengt u alle deugden rond de vasten samen. U onthoudt zich van overmatigheid, kunt het uitgespaarde vleesgeld doneren aan de Vastenactie, leest gezamenlijk een mooie Bijbeltekst voor het eten en kauwt ook daar gedurende de maaltijd eens op… en wanneer u onder aan de aankomende vastenvoedselartikelen steeds uw favoriete recept post, doet u ook nog eens aan naastenliefde. Ik vraag u alleen de biecht en boetedoening ergens anders te belijden. Mocht u in alle openheid voor uw zonden en gebreken willen uitkomen zodat u op dit artikel steun kunt hebben aan uw geloofsgenoten, dan stel ik voor dat u direct contact opneemt met onze redactie.

Ik zal u vast op weg helpen, met daarbij zo af en toe een uitstapje naar Katholieke recepten uit verre landen en vervlogen tijden.

Noot: Wilt u écht vegetarisch eten? Dan zult u even de ingrediëntenlijsten moeten bekijken. Denk er aan dat kaas doorgaans bijvoorbeeld niet vegetarisch is.

Receptuur voor de eerste vastenweek

• Aswoensdag (verplichte vastendag): Traditionele Kroatische Aswoensdagpannenkoeken (ja, die bestaan)
• Donderdag: Snelle curry-voor-na-een-lange-werkdag
• Vrijdag: Linzensoep
• Zaterdag: Spinaziequiche
• Zondag (Invocabit): Psalmen 91:15-16
• Maandag: Andijviestamppot
• Dinsdag: Griekse pastasalade
• Woensdag: Frites met hamburgers

Wat is jouw vegetarische tip, en waarom is het een favoriet?